💗LaVie, mijn meest bijzondere reismaatje…💗
Na 15 jaar en op de kop af een maand, ging ze gisteren alleen op reis. Na zeker 8 jaar samen op reis te zijn geweest waarin we onafscheidelijk waren.
HET BEGIN VAN DE REIS Toen ik na een ernstig ongeluk nog herstellende was, gingen we voor het eerst naar Frankrijk. Ik kon zelf niet autorijden, maar lag op de achterbank zodat ik toch mee kon. Het vroor dat het kraakte en de franse wegen waren bedekt met een gevaarlijke laag ijs. Dus belandden we in een hotelletje middenin Parijs. Hier ontsnapte ze het raam uit. Ik maakte me nog niet zoveel zorgen omdat de kamer een aan binnenplaats lag die omringd werd door gebouwen. Ze kon niet ver weg zijn. Maar toen ze na verloop van tijd nog niet terug was, ontdekten we dat er een zijuitgang was die regelrecht de stad in leidde. Onbegonnen werk om haar daar te zoeken.
Maar LaVie was geen onbekende met op verschillende plekken bivakkeren en gewoon thuis te komen, dus besloten we af te wachten. Net toen ik begon te ijsberen omdat ik me zorgen begon te maken, stond ze ineens weer op de vensterbank. Moe maar voldaan.
De volgende dag lag ze op mijn buik op de achterbank en keek me doordringend aan. Een beetje ontdaan vroeg ik wat er was. Ze begon zacht te spinnen. Terwijl ik het ronken voelde trillen in mijn huid, stroomde haar warmte door mij heen. Ik sloot mijn ogen en plots zag ik beelden van haar en mij reizend door Europa. De beelden waren zo krachtig dat ik het gevoel had naar een film te kijken. Toen ik mijn ogen opendeed, stopte ze met knorren en keek me opnieuw aan met ogen waarin de wereld verscheen. ‘Beloofd’, mompelde ik en kondigde aan: ‘LaVie en ik gaan samen reizen als ik weer beter ben.’
NAAR FRANKRIJK De tijd verstreek en na een intensieve revalidatie van twee jaar, besloot ik huis en haard achter me te laten en naar Frankrijk te vertrekken. Vergeten wat ik haar had beloofd, vertrok ik. Pas veel later realiseerde ik me dat ze dit had ‘aangekondigd’. Het was het begin van een lange en avontuurlijke reis waar ze vanaf het begin met volle teugen van genoot. Elke nieuwe plek was een nieuwe uitdaging voor haar. Ze leerde met andere dieren samenleven, zat met de kippen op stok en sliep met hun kuikens, ze leefde samen met schapen, koeien, honden en andere katten en zat uren in de wei naast de paarden op jacht naar muizen.
Het reizen zelf was pas leuk als we overnachtten in hotelletjes. Dan hopte ze uit de auto en ging op onderzoek uit. Meestal vond ik een kamer op de begane grond en liet haar weten waar we waren. Net als in Parijs kwam ze vanzelf een keer terug, maar was altijd op tijd om weer verder te reizen.
Die ene keer in Duitsland toen ik een jongere op ging halen die een tijdje bij ons kwam wonen, hadden we een kamer op de eerste verdieping. De receptie lag achter grote glazen voordeuren die op een bewegingssensor vanzelf open schoven. Zo kon ze er zelf in en uit. De receptionist vertelde in alle staten van verrukking dat hij op een gegeven moment de deur open zag gaan en weer dicht, maar niemand binnen had zien komen. Verbaasd was hij achter de balie vandaan gekomen om daar LaVie aan te treffen die net de trap opliep naar boven. Ze wist feilloos de kamer te vinden waar wij waren. Toen ik haar de volgende morgen wel naar buiten had gelaten maar de deuren nog niet open gingen, zat ze braaf te wachten bij de nieuwe (!) auto.
Ons team was inmiddels uitgebreid met een trouwe viervoeter die haar beschermde voor aanstormend gevaar. Ze had dit leuke hondje, Belle, in haar hart gesloten en leerde helemaal op haar te vertrouwen. Menig keer tijdens het uitlaten (want ze liep altijd mee) werd ze zo gered van opdringerige honden en katers die Belle met grote overtuiging voor haar verjoeg. Waarbij ze soms een krab op haar neus opliep en LaVie meewarig naar haar ging zitten kijken. Alleen in de auto sliepen ze samen in een mand of LaVie sommeerde Belle vriendelijk doch dringend ernaast te gaan slapen, ze bleef een kat tenslotte. In het zuiden vond ze een rode kater waar ze een diepe vriendschap mee sloot. Zo bracht de reis haar mooie ervaringen die ze koesterde.
GELUK BIJ EEN ONGELUK Ze werd echter zo eigen met het reizen dat de snelweg met druk verkeer en grote vrachtwagens haar op den duur geen schrik meer aanjoegen. Zo kon het gebeuren dat ze zich midden op de snelweg, onderweg naar Frankrijk, onverwacht door een kleine opening van het raam worstelde en aan de buitenkant van de auto hing. Ik kon met de grote caravan achter ons niet zomaar naar rechts manoeuvreren en kon niet anders dan verbijsterd toezien. Al mijn roepen mocht niet meer baten. Ze schatte de situatie in, mikte en … sprong.
Katten zien blijkbaar niet de snelheid waarmee ze zich voortbewegen, want als we niet met 90 km over de weg hadden geraasd, had de sprong haar niet gedeerd. Ze had de ruimte goed ingeschat, maar niet de snelheid. Tot mijn grote schrik zag ik haar in mijn buitenspiegel twee salto’s maken en over de weg stuiteren voor ze achter de caravan uit het zicht verdween. Het lukte me dankzij de andere automobilisten om snel op de vluchtstrook te stoppen en rende zo snel ik kon terug naar de plaats van het onheil. Geen LaVie…
Achteraf bleek dat ze tussen de achterliggende auto’s door naar de kant was gerend en zich had verscholen in het bos. Ze heeft daarmee ineens de helft van haar 9 levens verspild dat kan niet anders. We kwamen terecht in een super-fancy dierenkliniek waar alles groot, glimmend en vooral heel duur was. Ze werd direct geholpen en onder scans en röntgen gelegd. Terwijl we wachtten op de uitslagen in een wachtkamer ter grote van een balzaal met in het midden een fontein met plateau’s in verschillende hoogtes, verdween ze. Op zoek naar rust had ze een spleet weten te vinden (dat ze goed was in zich door smalle openingen wurmen had ze helaas inmiddels wel bewezen) en was onder de fontein gekropen.
De directeur, die blijkbaar close was met apenfluisteraar Jane Goodall gezien de breed uitgemeten foto’s aan de muur van hem samen met haar, kwam hoogstpersoonlijk naast me zitten om zijn verontschuldigen aan te bieden. Hij knipte met zijn vingers en er verschenen twee jongens die vakkundig de fontein uit elkaar begonnen te halen. Ik voelde me nogal opgelaten dat we de boel zo op stelten kwamen zetten. Uiteindelijk kon ik, als ik me ver genoeg uitstrekte, haar net in haar nekvel pakken en boven water vissen.
De uitslagen van de scans wezen uit dat ze ‘alleen maar’ een gebroken kaak had die vanzelf zou genezen tezamen met een fikse hersenschudding. Als kers op de taart werd ons de rekening van een paar duizend euro kwijtgescholden vanwege ‘het ongemak’.
De behulpzaamheid van de mensen in de kliniek… De hulp van de wegenwachtmedewerker die ons hier had gebracht… De automobilist die om was gereden en speciaal voor ons terug was gekomen omdat LaVie vlak voor zijn auto eruit gesprongen was en mee was gaan zoeken… de mensen op de parkeerplaats op de terugreis die voor LaVie en Belle wilden zorgen omdat ik toch echt heel nodig moest… de liefde, de dankbaarheid, de flow… Dat was LaVie ten voeten uit!
LAVIE Altijd gebeurde er iets bijzonders met of rondom haar, waardoor ik het leven op een andere manier ging voelen. Waardoor ik de liefde, de schoonheid en de verbinding weer kon ervaren. Altijd bracht ze me weer terug naar verbinding.
Zo ook de laatste twee weken dat we in ‘reservetijd' zaten samen, nadat ze 14 dagen geleden had aangegeven nog niet klaar te zijn voor deze laatste reis en ik de dierenarts had afgebeld. We hadden door de jaren heen leren communiceren met elkaar en gelukkig had ik haar begrepen. Want wat waren deze 14 dagen nog kostbaar! We hebben zoveel meer samen in verbondenheid deze reis, die ze alleen zou gaan maken, voorbereid. Nog dieper in contact. Nog meer dan ooit daarvoor voelde ik haar vriendschap die zich ver over tijd en ruimte uitstrekt. Ze is mijn oudste vriendin… van ver ‘beyond’.
HAAR LAATSTE REIS De laatste dag had ik helemaal voor haar vrij gemaakt. We hebben dicht bij elkaar in de tuin gezeten. Samen met Belle en haar zoon Charmant. We hebben samen ‘gepraat’. Ik heb haar alles verteld over hoe de reis eruit zou gaan zien. Ze ‘antwoordde’ door me aan te kijken en zacht te miauwen. De hondjes kwamen erbij zitten en zo zaten we met zijn vieren in een kring, terwijl langzaam de cirkel van het leven zich om haar sloot. Samen landden we steeds dieper in dat veld waar alle ervaringen samenkomen.
We hebben aan de picknicktafel gegeten, zij er bovenop, wijntje erbij en getoost op het leven. Ik heb zacht gitaar voor haar gespeeld en voor haar gezongen. Liedjes die diep in mij oprezen en in de avondzon zacht op haar neer dwarrelden. Samen met de bloemetjes die ik voor haar plukte en in een cirkel om haar heen had gelegd. Ik legde uit dat ik haar morgen ook met bloemen zou omhullen, maar dat ze het nu zelf nog kon zien. Ze bekeek ze met aandacht, rook eraan en vlijde zich ertussen terwijl ze zich uitstrekte in de ondergaande zon. Alsof ze het leven nog een keer helemaal in zich op wilde nemen.
Nadat ik de honden had uitgelaten en ze in hun mandje lagen, ben ik bij haar gaan zitten in de tuin. Fonkelende lichtjes en kaarsjes aan. Ik mocht haar niet aanraken. Ze ging een halve meter van me vandaan zitten en begon te knorren, terwijl ze me steeds stiekem aankeek. Ik voelde hoe het veld zich weer opende en ze me meenam haar wereld in. Ik kon niet anders dan naar haar kijken. Dan keek ze gauw weg. Maar als ik even niet keek, dan zag ik vanuit mijn ooghoeken hoe ze mij aankeek.
Vanuit het donker verscheen het nachtleven. Een egeltje kwam krakend over het droge blad uit de struiken en schuifelde over het pad. Nachtvlinders dartelden vrolijk om ons heen. Er schoten beestjes door het gras terwijl de nacht langzaam viel. Ik begreep nu waarom ze zo graag buiten sliep. Ze had een hele wereld waarin ze thuishoorde en waar ze mij nu deelgenoot van maakte. Uiteindelijk keken we elkaar alleen nog maar aan en verdween ik in het universum in haar ogen. Ik voelde me uitdijen en opgaan in … alles. Haar thuis. We ontmoetten elkaar waar tijd en ruimte ophouden te bestaan en leven alleen nog maar ervaring is.
Zo zaten we daar, in alle stilte.
Tot ik me langzaam begon af te vragen of ik zo de hele nacht zou blijven zitten of zou gaan douchen en slapen. Op dat moment stond ze op en sprong op schoot. Ze bleef een tijdje voor me uit zitten kijken en draaide zich toen om, legde haar hoofdje tegen mijn hart en streek even langs mijn borst. Toen sprong ze behoedzaam van mijn schoot en liep weg. Het was goed zo. De cirkel rond.
VIVRE LA VIE De volgende morgen at ze nog een klein beetje en bleef dicht in de buurt. Toen ik onze spullen bij elkaar zocht om naar de dierenarts te gaan... haar roze dekentje, een witte sjaal van mij voor daarna, haar mandje… kwam ze bij me zitten wachten voor de deur. Ze was klaar.
Klaar voor haar laatste reis.
Onderweg zat ze in mijn armen en heeft uit het raam gekeken alsof ze elk deel van het leven dat aan haar voorbij gleed, nog in zich op wilde nemen. Alsof ze elke cel van haar wezen wilde vullen met die machtige ervaring die leven heet.
Voor alles nam ze haar tijd, ook voor die laatste momenten. In alle rust gleed ze over van het ene in het andere leven en opende ze de weg voor nieuwe ervaringen.
Wat ben ik haar dankbaar dat ik haar koppie voorbij zag komen op marktplaats 15 jaar geleden en in een impuls besloot dat deze kitten met mij door het leven zou gaan reizen. In de auto op weg naar huis, zat ze naast me op de stoel. Toen al niet in een reismand, maar gewoon op een dekentje. We keken elkaar aan en ik vroeg: ‘Hoe heet je eigenlijk? Hoe zal ik je noemen?’ Op dat moment zong er een lied door de luidsprekers de auto in met in het refrein: “Vivre la Vie".
Dat was haar naam: LaVie. En wat heeft ze het leven eer aan gedaan
💗
Comments